โอวาทสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)

“ลูกเอ๋ย ก่อนจะเที่ยวไปขอบารมีหลวงพ่อองค์ใด

เจ้าจะต้องมีทุนของตัวเอง คือบารมีของตนลงทุนไปก่อน

เมื่อบารมีของเจ้าไม่พอจึงค่อยขอยืมบารมีคนอื่นมาช่วย

มิฉะนั้นเจ้าจะเอาตัวไม่รอด

เพราะหนี้สินในบุญบารมีที่เที่ยวไปขอยืมมาจนล้นตัว…

เมื่อทำบุญกุศลได้บารมีมาก็ต้องเอาไปผ่อนใช้หนี้เขาจนหมด

ไม่มีอะไรเหลือติดตัว…

แล้วเจ้าจะมีอะไรไว้ในภพหน้า

หมั่นสร้างบารมีไว้… แล้วฟ้าดินจะช่วยเอง…

จงจำไว้นะ… เมื่อยังไม่ถึงเวลา เทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้…

ครั้นถึงเวลา…

ทั่วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่… จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน

เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า…”

อัตตา หิ อัตตะโน นาโถ โก หิ นาโถ ปะโร สิยา

อัตตา หิ สุทันเตนะ นาถัง ลัพภะติ ทุลละภัง ฯ

ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้

บุคคลที่ฝึกตนเองดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่ง(ประเสริฐ) ที่หาได้ยากยิ่ง