โอวาทสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พรหมรังสี)
“ลูกเอ๋ย ก่อนจะเที่ยวไปขอบารมีหลวงพ่อองค์ใด
เจ้าจะต้องมีทุนของตัวเอง คือบารมีของตนลงทุนไปก่อน
เมื่อบารมีของเจ้าไม่พอจึงค่อยขอยืมบารมีคนอื่นมาช่วย
มิฉะนั้นเจ้าจะเอาตัวไม่รอด
เพราะหนี้สินในบุญบารมีที่เที่ยวไปขอยืมมาจนล้นตัว…
เมื่อทำบุญกุศลได้บารมีมาก็ต้องเอาไปผ่อนใช้หนี้เขาจนหมด
ไม่มีอะไรเหลือติดตัว…
แล้วเจ้าจะมีอะไรไว้ในภพหน้า
หมั่นสร้างบารมีไว้… แล้วฟ้าดินจะช่วยเอง…
จงจำไว้นะ… เมื่อยังไม่ถึงเวลา เทพเจ้าองค์ใดจะคิดช่วยเจ้าไม่ได้…
ครั้นถึงเวลา…
ทั่วฟ้าจบดินก็ต้านเจ้าไม่อยู่… จงอย่าไปเร่งเทวดาฟ้าดิน
เมื่อบุญเราไม่เคยสร้างไว้เลย จะมีใครที่ไหนมาช่วยเจ้า…”
อัตตา หิ อัตตะโน นาโถ โก หิ นาโถ ปะโร สิยา
อัตตา หิ สุทันเตนะ นาถัง ลัพภะติ ทุลละภัง ฯ
ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน คนอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
บุคคลที่ฝึกตนเองดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่ง(ประเสริฐ) ที่หาได้ยากยิ่ง
